به گزارش خبرنگار تابناک کرمانشاه، استان قزوین در شمال غربی ایران قرار دارد و از شمال با گیلان و مازندران، از غرب با زنجان، از جنوب با استان مرکزی و همدان و از شرق با البرز محدود می شود. به لحاظ شرایط طبیعی استان قزوین به دو ناحیه ی کوهستانی و دشتی تقسیم می شود. نواحی کوهستانی در شمال استان و نواحی دشتی، نوار باریکی را در جنوب استان در بر می گیرد.در اینجا ما به معرفی ۴ اثر تاریخی این استان می پردازیم.
مسجد جامع عتیق قزوین
با ورود به مسجد جامع عتیق درخت موجود در حیاط خودنمایی میکند؛ خشتخشت این بنا تکبیرها و اذانهای بسیاری را به گوش زمان رسانده و عابدان بسیاری در آن رکوع و سجود بر جای آوردند و اینک پس از سالها گذر از حوادث تاریخ همچنان پابرجاست و هنر اسلامی و ایرانی را برای گردشگران به نمایش گذاشته است. قزوین ازجمله شهرهایی است که دارای دو مسجد جامع بوده؛ مسجد جامع عتیق یا همان مسجد جامع شافعیها و مسجد جامع حیدریه یا همان مسجد حنفیها است. پیش از آنکه در محل مسجد جامع عتیق مسجدی بنا شود، آتشکدهای از دوران ساسانیان در آن قرار داشته که با ورود اسلام و مسلمان شدن ساکنان دیار مینودری و مهاجرت گسترده قبایل عرب به این شهر این آتشکده به مسجد تبدیل میشود. با توجه به ساختوسازهای صورت گرفته طی قرون اخیر احتمال میرود که آتشکده در محل بخش ایوان جنوبی مسجد بوده باشد. این مسجد در قرن هفتم دربهای متعدد داشته و در حال حاضر دو درب تودرتو در شرق و دربی دیگر نیز در شمالغربی دارد. درب شرقی در کنار خیابان شهدا یا همان سپه که اولین خیابان ایران است قرار دارد و در سال ۱۰۷۴ در دوران شاهعباس دوم ساختهشده است. مقصوره کهن با طاقهای هارونی قدیمیترین بخش از بنای مسجد جامع است که به دهلیز ورودی شرقی آن متصل بوده و توسط هارونالرشید در سال ۱۹۲ هجری قمری بر روی آتشکدهای از دوره ساسانی بناشده است. این مسجد چهار ایوانه که در دو سوی هر یک رواقی طولانی ساختهشده است ۴۰۰۰ مترمربع مساحت دارد. مسجد جامع عتیق قزوین یا مسجد جامع کبیر با قدمتی هزارساله و معماری متناسب با اقلیم ایران و فرهنگ ایرانی، نمایشگاهی از دورههای تاریخی، مختلف معماری ایرانی- اسلامی را برای گردشگران داخلی و بینالمللی ترسیم میکند.
عمارت چهل ستون قزوین
عمارت چهل ستون قزوین معروف به عمارت کلاه فرنگی بنایی در شهر قزوین است. این بنا که تنها کوشک باقیمانده از مجموعه کاخهای سلطنتی روزگار شاه طهماسب می باشد، در مرکز شهر قزوین و در میدان آزادی (سبزه میدان) قرار دارد و در دوره صفویه و زمانی که قزوین پایتخت بود به کلاه فرنگی مشهور بود. شاه طهماسب صفوی درسال ۹۵۱ هجری قمری به دلیل تهدیدات ترکان عثمانی تصمیم به انتقال پایتخت از تبریز به قزوین گرفت و در همین سال بود که اراضی موسوم به زنگیآباد را از میرزا شرف جهان یکی از بزرگان و معتمدان شهر برای احداث بنای شاهی خریداری کرد . شاه طهماسب به معماران برگزیده کشور دستور داد تا باغی به شکل مربع در آن بسازند و در میان آن عمارت های عالی، تالار، ایوان ها و حوضهای زیبا بنا کنند. شاه طهماسب صفوی بنای آن را از روی نقشه یک معمار ترک با شیوه شطرنجی خیلی کوچک ساخته است که دارای پنجرههای چوبی بسیار ظریف و زیبا می باشد. عمارت کلاه فرنگی به همراه سردر عالی قاپو تنها بناهای باقیمانده از باغ های دوره صفویه در قزوین است. این بنا در دوره قاجاریه توسط محمدباقر سعدالسلطنه فرماندار وقت قزوین بازسازی شد و چهل ستون نام گرفت. عمارت چهل ستون ساختمانی هشت گوش و در دو طبقه به مساحت تقریبی ۵۰۰ مترمربع بنا شدهاست. رواقی با ستون های آجری و قوس های نیم دایرهای بنا را در برگرفته و بر بالای آن ایوانی با ستون های چوبی استوار گردیده است. نقشه بنا دارای طرحی با محورهای صلیبی و برون گرا و سقف طبقه همکف پوشیده از مقرنس با طرحهای بدیع و سقف طبقه فوقانی خنچه پوش است. عمارت چهل ستون در بهمن ماه سال ۱۳۳۴ به شماره ۳۸۹در فهرست آثار تاریخی ایران ثبت شد. این کاخ در سال ۱۳۳۷ به عنوان گنجینه اشیای تاریخی و باستانی مورد استفاده قرار گرفت و هم اکنون به موزه خوشنویسی قزوین تبدیل شده است.
مسجد و مدرسه صالحیه قزوین
این بنای وسیع در جانب غربی خیابان مولوی قزوین واقع شده است. مجموعه صالحیه یك در از كوچه غربی و یك در از كوچه شمالی كنار خود دارد. درِ شرقی بنا، هم به مسجد و هم به مدرسه راه دارد. در جانب شمال، به جز درِ ورودی، درهای بزرگی با نردههای آهنی وجود دارد. در طرف جنوب بنا، اُرسیهایی تعبیه شده است كه به حیاط مدرسه گشوده میشوند. ساختمان مسجد را با آجر و سقف آن را با طاقهای آجری پوشانیده و سفید كردهاند. حیاط مدرسه از كف مسجد پایینتر است و در هر دو طبقه حجرههایی برای استفاده طلبهها دارد.راهروی مدرسه به خارج در گوشه شمال شرقی حیاط است كه با پیچ مختصری به هشتیِ بزرگی منتهی میشود و از سمت شمال، به وسیله پلكان به درِ ورودی مسجد متصل میگردد. درِ بزرگ مدرسه در جانب شرق آن است كه در كناره غربی خیابان مولوی واقع شده است و بالای سردرِ آن تزئیناتی از كاشی دارد. اشعاری به خط نستعلیق زیبا و به رنگ لیمویی در متن كاشیهای لاجوردیِ سردر، كتیبه شده كه برخی از ابیات آن افتاده است. بانی این مسجد و مدرسه، شادروان «حاج ملاصالح برغانی» یكی از عالمان و مجتهدان نامی نیمه اول قرن سیزدهم هجری قمری است كه به پارسایی و پرهیزگاری معروف بوده و تألیفات بسیار دارد.